โดยทั่วไป ตรรกะทางวิศวกรรมของระบบควบคุมป้อนกลับเชื้อเพลิงจะกำหนดว่าเซ็นเซอร์ออกซิเจนอยู่ใกล้กับห้องเผาไหม้ และยิ่งความแม่นยำในการควบคุมเชื้อเพลิงยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะถูกกำหนดโดยลักษณะของการไหลของอากาศเสีย เช่น ความเร็วของแก๊ส ความยาวของช่อง (แก๊สล้าหลังเกินไปในทันที) และเวลาตอบสนองของเซ็นเซอร์ เป็นต้น ผู้ผลิตหลายรายติดตั้งเซ็นเซอร์ออกซิเจนไว้ใต้ท่อร่วมไอเสียแต่ละท่อของแต่ละกระบอกสูบเพื่อให้สามารถระบุได้ว่ากระบอกสูบใดมีปัญหาซึ่ง ขจัดโอกาสที่จะเกิดข้อผิดพลาดในการวินิจฉัย และในหลายกรณีจะลดเวลาการวินิจฉัยลงโดยกำจัดกระบอกสูบที่อาจมีปัญหาอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง เครื่องฟอกไอเสียเชิงเร่งปฏิกิริยาแบบปกติที่มีเซ็นเซอร์ออกซิเจนคู่และระบบควบคุมป้อนกลับเชื้อเพลิงที่ปกติจะควบคุมระบบจ่ายเชื้อเพลิงสามารถรับประกันการเปลี่ยนส่วนประกอบไอเสียที่เป็นอันตรายให้เป็นก๊าซคาร์บอนออกไซด์และไอน้ำที่ไม่เป็นอันตรายได้อย่างปลอดภัยที่สุด อย่างไรก็ตาม แคตตาไลติกคอนเวอร์เตอร์จะได้รับความเสียหายเนื่องจากความร้อนสูงเกินไป (เนื่องจากการจุดระเบิดที่ไม่ดี ฯลฯ) ซึ่งจะส่งผลให้พื้นผิวตัวเร่งปฏิกิริยาลดลงและการเผาผนึกของโลหะในช่องปาก ซึ่งทั้งสองอย่างนี้จะสร้างความเสียหายให้กับแคตตาไลติกคอนเวอร์เตอร์อย่างถาวร

เมื่อตัวเร่งปฏิกิริยาล้มเหลว เราจะรู้ได้ว่าช่างเทคนิคมีความสำคัญมากในการซ่อมแซมสภาพแวดล้อมและระบบไอเสีย

การปรากฏตัวของระบบการวินิจฉัย OBD-II ทำให้ระบบตรวจสอบออนบอร์ดและระบบตรวจสอบสภาพแวดล้อมและการตรวจจับตัวเร่งปฏิกิริยา OBD-II ที่แม่นยำหมายถึงตามลักษณะออกซิเดชันของตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดีหรือไม่ดี ในการทำงานที่เสถียร ความผันผวนของสัญญาณของเซ็นเซอร์ออกซิเจนที่ดี (ร้อน) ที่อยู่ด้านหลังตัวเร่งปฏิกิริยาควรน้อยกว่าเซ็นเซอร์ออกซิเจนใดๆ ที่อยู่หน้าตัวเร่งปฏิกิริยาอย่างมาก เนื่องจากตัวเร่งปฏิกิริยาที่ทำงานตามปกติจะใช้ความสามารถในการออกซิเดชันเมื่อแปลงไฮโดรคาร์บอนและคาร์บอนมอนอกไซด์ ซึ่ง ช่วยลดความผันผวนของสัญญาณของเซ็นเซอร์หลังออกซิเจน