เซ็นเซอร์ออกซิเจนที่ใช้ในทางปฏิบัติมีสองประเภท: เซ็นเซอร์ออกซิเจนเซอร์โคเนียและเซ็นเซอร์ออกซิเจนไททาเนีย เซ็นเซอร์ออกซิเจนทั่วไปแบ่งออกเป็นสายเดี่ยว สายคู่ และสายสาม สายเดี่ยวคือเซ็นเซอร์ออกซิเจนเซอร์โคเนีย เซ็นเซอร์ออกซิเจนไททาเนียมออกไซด์แบบตะกั่วคู่; เซ็นเซอร์ออกซิเจนที่มีสายวัดสามสายคือเซ็นเซอร์ออกซิเจนเซอร์โคเนียที่ให้ความร้อน โดยหลักการแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนเซ็นเซอร์ออกซิเจนที่มีสายวัดสามสายได้

เมื่อเซ็นเซอร์ออกซิเจนทำงานล้มเหลว คอมพิวเตอร์ของระบบฉีดเชื้อเพลิงอิเล็กทรอนิกส์จะไม่สามารถรับข้อมูลความเข้มข้นของออกซิเจนในท่อไอเสียได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถควบคุมอัตราส่วนอากาศต่อเชื้อเพลิงได้ ซึ่งจะเพิ่มการสิ้นเปลืองเชื้อเพลิงและไอเสีย มลพิษของเครื่องยนต์และเครื่องยนต์จะมีความเร็วรอบเดินเบาไม่เสถียร ไฟติด และไฟกระชาก ดังนั้นการแก้ไขปัญหาหรือการเปลี่ยนจะต้องดำเนินการให้ทันเวลา

ข้อผิดพลาดทั่วไปของเซ็นเซอร์ออกซิเจน

พิษจากเซ็นเซอร์ออกซิเจน

พิษจากเซ็นเซอร์ออกซิเจนเป็นข้อผิดพลาดที่พบบ่อยและป้องกันได้ยาก โดยเฉพาะสำหรับรถยนต์ที่มักใช้น้ำมันเบนซินที่มีสารตะกั่ว แม้แต่เซ็นเซอร์ออกซิเจนใหม่ก็สามารถทำงานได้เป็นระยะทางหลายพันกิโลเมตรเท่านั้น หากมีพิษจากตะกั่วเพียงเล็กน้อยแล้วใช้น้ำมันเบนซินไร้สารตะกั่วหนึ่งกล่อง ตะกั่วบนพื้นผิวของเซ็นเซอร์ออกซิเจนจะถูกกำจัดและกลับสู่การทำงานตามปกติได้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอุณหภูมิไอเสียสูง ตะกั่วมักจะบุกรุกภายใน ซึ่งขัดขวางการแพร่กระจายของไอออนออกซิเจน และทำให้เซ็นเซอร์ออกซิเจนไม่ทำงาน ในเวลานี้สามารถเปลี่ยนได้เท่านั้น

นอกจากนี้ เป็นเรื่องปกติที่เซ็นเซอร์ออกซิเจนจะได้รับผลกระทบจากพิษจากซิลิคอน โดยทั่วไปแล้ว ซิลิคอนไดออกไซด์ที่เกิดจากการเผาไหม้ของสารประกอบซิลิกอนที่มีอยู่ในน้ำมันเบนซินและน้ำมันหล่อลื่น และก๊าซซิลิโคนที่ปล่อยออกมาจากการใช้ปะเก็นซีลยางซิลิโคนที่ไม่เหมาะสมจะทำให้เซ็นเซอร์ออกซิเจนไม่ได้ผล ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้เชื้อเพลิงคุณภาพสูง และน้ำมันหล่อลื่น เมื่อทำการซ่อม ควรเลือกและติดตั้งปะเก็นยางอย่างถูกต้อง และไม่ควรเคลือบเซ็นเซอร์ด้วยตัวทำละลายและสารป้องกันการเกาะติดนอกเหนือจากที่ระบุโดยผู้ผลิต